ای شرار غـمت از دايـره خاك حـسيـن           شـعلـه انـداخـته در دامـن افـلاك حسين

بـرقـی از آتـش داغ تـو نـمـی گـردد کـم           انس و جان را بود ار ديده نمناك حسين

روز محشر به شفاعت نکنی گر تو نظر           باشـد آنروز حساب همگان پـاك حسين

چاك چاك است دل عالم و آدم كه تو را           بـوريـا شـد كفـنِ پيـكرِ صد چاك حسين

حَرَمَت كعبه عشق است و در آن موج زند           خون هـفتاد ودو تن عاشق بی باك حسين

آه از آن دم كه زدی پای شهادت به ركاب           گِرد تو پرده گيان دست به فتراك حسين

زان مـيان دخـتر آزاده وزيـنب مَنِـشَـت           ناله زد از دل خونين وعطشناك حسين

كای پدر گر كه شود باز بگردان ما را           بــه جـوارِ حـرمِ سـيــد لــولاك حـسـيـن

رفتی و پشت سرت اهل حرم ناله كنان           رفـتـي وپـيش رخت لشگرسـفّاك حسين

رفـتـی و اهـل حرم بـاز نـديـدند رُخـت           تا كه دیدند تو را با تن صد چاك حسين

حــاصـل عــمر مؤيـّـد زغــم عـاشـورا           دل غـمـنـاك شـد و ديـده نـمـناك حسـين